Polki w Rzymie
Witold Paprocki
„Alla Polacca to zaproszenie do zagłębienia się w Świat dzwieköw, zapachów i smaków Polski i polskiego folkloru” – tak rozpoczyna swój esej liderka zespołu, skrzypaczka Ewa Anna Augustynowicz. Ensemble Giardino di Delizie powstał w Rzymie w 2014 roku, a do jego podstawowego składu weszły jeszcze dwie nasze rodaczki: Katarzyna Solecka – skrzypce i Agnieszka Oszańca – wiolonczela (na płycie pojawia się gościnnie Anna Skorupska – altówka).
Wraz z kilkoma innymi instrumentalistami stworzyły międzynarodowa formacje, która cieszy się rosnącym uznaniem w Środowisku wykonawstwa historycznego. Zespól jest aktywny na rynku fonograficznym, a program swojego piątego już albumu zestawił z barokowych utworów zawierających elementy stylu polskiego. Owe „polskie smaki” odnajdujemy nie tylko w dziełach rodzimych mistrzów Jarzębski, Mielczewski), lecz także u kompozytorów innych narodowości goszczących na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej (Merula, Telemann) czy mieszkających w jej granicach (Meder). Usłyszymy też utwory dokumentujące europejska popularnosé naszej ówczesnej muzyki, docenianej w krajach sąsiednich (Schmelzer) i w odległych artystycznych metropoliach, jak Wenecja (Picchi). Elementem pozwalającym w najprostszy sposób wyeksponowaé narodowa odrebnosé jest metrorytmika. A więc tańce – z. ich akcentuacja, tempami i charakterem. Rzymski ansambl czyni to sugestywnie, nie stroniąc od lekkiej przesady – odnajduje wszak rytmy mazurowe w utworach, w których inni wykonawcy nie wychodza poza przyjeta konwencje, chocby w Sentinelli i Bentrovacie Adama Jarzębskiego. I trzeba przyznać, że jest to bardzo ciekawe ujęcie, wprowadzające powiew świeżości do polskiego kanonu repertuarowego. Artystki chętnie podkreślają warstwę modalna, wydobywając z partytur surowe burdony i ornamentujac w oryginalny sposób melodie. Warto szczególnie wskazac na nawia zania do sztuki wędrownych muzyków, w tym dudziarzy, którymi zachwycał się nie tylko najwybitniejszy barokowy piewca folkloru polskiego Georg Philipp Telemann, lecz takze juz w XVII stuleciu – Johann Heinrich Schmelzer w Polnische Sackpfeifen. Podobnie uczynił kapelmistrz gdański Johann Valentin Meder – w swojej przeznaczonej na pięciogłosowy zespół smyczkowy sonacie Der Polnische Pracher, która zawiera liczne odcinki pizzicato, imitujace grę na instrumentach strunowych szarpanych. Wiekszosé utworów utrzymana jest w układzie triowym, a Ewa Anna Augustynowicz i Katarzyna Solecka wymieniają się w prowadzeniu partii pierwszych skrzypiec. Bardzo dobrze dialoguja i współdziałają z reszta ansamblu, a wirtuozeria oraz nietuzinkowa wyobraznia przyczyniają się do nadania calej produkcji efektownego oblicza.